Gisterenavond naar "Bend it like Beckham" gekeken. Een film over een Indisch meisje dat in Londen woont en dolgraag wil voetballen als Beckham. Het levert een soort van omgekeerde Billy Elliot op, met een Indische moeder die klaagt dat haar dochter niet eens weet hoe ze dhal moet bereiden en een veel te hoge dunk op heeft van [Indisch accent] "this ugly bald man" (Beckham).
Nu, mijn oproep: ga de film op dvd in huis halen! Niet zozeer voor de film zelf (leuk vertier, maar niet echt speciaal), maar voor de Indische kookles die bij extra's op de dvd zit. Die is hilarisch. Regisseur Gurinder Chadha kookt er in het bijzijn van haar Indische grootmoeder en tante (half haar familie zit trouwens ook in de film verwerkt)een onvervalste "Aloo Gobi". Aloo Gobi is een Indische curry met bloemkool en aardappel.
Leuk om zien is dat ze er vol goede moed aan begint, maar gaandeweg gaan de twee oudjes, die er bijzitten om een oogje in de gaten te houden, zich meer en meer bemoeien met het recept. Als Gurinder haar aardappelen ongeschild in de curry wil gooien, is het hek helemaal van de dam! Ondertussen leer je allemaal kleine tips bij van grootmoeder en tante (over onder andere het belangrijke verschil van "soft golden brown" en "brown" cooked onions.
Gurinder Chadha moet dringend haar eigen kookprogramma krijgen, vind ik.
Via een collega van het werk leerde ik gisteren ananas-salie kennen. Ik kende wel gewone salie, maar van deze versie had ik nog nooit gehoord. Als je de blaadjes van de ananas-salie in je hand wat openwrijft, dan ruik je inderdaad meteen de geur van ananas. Volgens mijn collega is het erg lekker in fruitsalades. Bovendien komen er ook mooie bloemen uit dit plantje.
Vandaar mijn voornemens: ik moet dringend eens wat meer kruiden leren kennen en gebruiken. Blijkbaar bestaan er nog veel andere versies van salie ook.
Het leuke aan al deze kruiden is dat ze niet alleen een heerlijke smaak hebben, maar meestal ook een heilzame werking hebben op je lichaam.
Vaak zijn er ook interessante verhalen en spreuken ("Tiert de salie welig in de tuin, dan heeft in huis de vrouw de broek aan") aan verbonden. De groei van salie in de tuin zou volgens een oude traditie ook je voor-en tegenspoed bepalen. Doet de salie het goed, dan gaat het met de zaken ook goed. Wil de salie niet groeien, dan staan de zaken er slecht voor. Salie-thee heeft dan weer een reinigende werking in je lichaam.
En dan heb ik het nog niet gehad over alle recepten met salie! Een Italiaanse specialiteit is gewoon pasta met een paar blaadjes salie en wat boter. Of wat dacht je van saltimbocca (dunne sneetjes kalfsvlees met Parmaham) met verse salie?
Slice, "America's favorite Pizza Weblog" heeft een downloadbare field guide to NYC pizzerias voor iPod ter beschikking. Mocht je dus vanavond in Brooklyn, Manhattan of the Bronx belanden (die kans zit er dik in! :) dan weet je waar naartoe!
Het lijkt alsof de inwoners van Brussel begeesterd zijn door eten! Verleden week was het Spaanse Feria in de wijk achter Koekelberg: gigantische pannen met paëlla, barbecues met geroosterde chorizo, gamba's, standjes met Braziliaanse empanadas, Cubaanse cocktails.. het was een lust om te zien én te proeven.
Het deed me terug denken aan de wijkfeesten vlakbij ons in de Matongé-wijk (een wijk in Brussel waar heel veel Afrikanen wonen). Jaarlijks staan de straten in en rond Matongé vol met kleurrijke Afrikaanse mama's en alles wat maar kan dienen als barbecue. Stapels vis, geit en ander vlees worden er geroosterd op de vrolijke tonen van Soukous. Er wordt getetterd, geruzied, gepuft en gelachen dat het geen naam heeft. En vooral veel gegeten.
Gisterenavond was het dan weer buurtfeest in Sint-Gilles. De buurtbewoners hadden er een straat afgezet en een lange tafel doorheen de straat gedekt. Het was prachtig weer en iedereen zat buiten te smullen van een gigantische curry. Daarna werden de bijgekomen kilo's weggewerkt met een groot bal populaire. Ik ben alvast benieuwd wat het volgend weekend wordt!
Als de jaren negentig het tijdperk waren van tiramisu (ik kan me quasi geen enkel etentje bedenken toen dat niet eindigde met dit Italiaans nagerecht), dan lijkt de fakkel nu overgedragen te zijn aan sushi.
Overal kom ik mensen tegen die zot zijn van sushi. Zo verfijnd, zo lekker! Wel: ik heb het helaas niet zo op sushi. Maar dat heeft misschien wel te maken met het feit dat ik boven een Japans restaurant woon. Een echt Japans restaurant, waar iedereen Japans spreekt en de menu en alles erop en eraan in het Japans geschreven staat.
Het lijkt alsof er een klein leger onder ons bed huist. De Chef-kok brult om de zoveel tijd bevelen uit zijn keuken, waarop een klein gedrongen Japans dienstertje met gebogen hoofd korte muis-achtige piepjes slaakt. Elke avond zit het restaurant dan nog eens vol met bulderende en slurpende Japanse zakenmannen. En maar bergen sushi eten.
Mijn oordeel tegenover sushi is dus iets of wat gekleurd, dat geef ik graag toe. Maar los daarvan vind ik eerlijk gezegd nooit die fantastische smaak terug die anderen in hun portie sushi ontdekken.
Ik kijk wel uit om de eerste kookisushi te proberen. Een duo Japanse huisvrouwen is op het idee gekomen om zoete sushi te gaan maken. De gekookte rijst wordt erin vervangen door gepofte rijstkorrels. Wat dacht je van een Fruit-O-Maki met caramel en donkere chocolade? Laat maar komen in plaats van tiramisu!
De komkommertijd in de pers begint (alhoewel ik de indruk heb dat die tegenwoordig het hele jaar door duurt). Geen verkeersagressie dit keer, maar kookagressie: "Voor het Australische gerecht verschijnt maandag een vrouw die haar moeder 48 messteken toediende, omdat de moeder kloeg dat ze de lamskoteletjes niet lang genoeg had laten bakken."
Laatst bij de Italiaan op de Zuidmarkt viel mijn oog op een droge karaktervolle gerookte ham. Zonder veel na te denken bestelde ik 250 gram (de meeste charcuterie bestellen we voor een week), maar toen ik het prijskaartje bekeek, besloot ik toch maar te beginnen met 100 gram. Aan 42 euro per kilo wilde ik eerst wel eens uittesten of het die prijs wel waard was.
Wel: de Culatello di Parma heeft ons bijzonder gesmaakt. Een zoektochtje op internet later blijkt dit toch wel één van de betere delicatessen uit Parma is (en de stad heeft toch wel al een aantal van Italië's top delicatessen om mee te pronken):
"Culatello is one of the most pretigious "Salami" of the Italian tradition, it originates in the Parma province and in particular from the Zibello area. It is made from the muscular rear legs of the pig, with the skin and bones removed, matured in the ars on the banks of the river Po and of the lower Parma.Taking Prosciutto as reference which is made from the internal thigh, culatello is obtained from maturing only the rear musclc of the thigh, for at least 12 months. The other parts are used to produce "fiocchetto". This "salami" is made to mature inside bladder, which is then tied with a course network of string.
Its weight varies from 3 to 5 kg, its form is charateristcally pear shaped. To obtain a culatello you have to "disassemble" a thigh, giving up its use for an already valuble product such as "prosciutto", this together with the craftsmans workmanship, the lengthy maturing and its pleasurable taste explain the particularly high cost."
Er bestaat zelfs een prestigieus Consorzio del Culatello di Zibello! Over de smaak: "The scent is intense and distinctive, while the taste is sweet and delicate. The importance of the local geography for the quality of the product lies in the particularly moist climatic conditions typical to the territory along the River Po where Culatello di Zibello is traditionally produced. The hot summers and foggy autumns form an ideal combination for the production of Culatello di Zibello which is aged gradually to bring out fully its unmistakable scent and taste."
Om maar te zeggen: dit is vanaf nu toegevoegd aan mijn wekelijks boodschappenlijstje!
Het weer van vandaag schreeuwde gewoon om barbecue! We waren net uitgenodigd bij vrienden op "den boerenbuiten" en toen we hoorden dat er een barbecue aanwezig was, hebben we gewoon met een aantal anderen onze koelkasten leeggeroofd en alles meegenomen dat op een barbecue kon worden gegooid.
Onze vrienden hebben een huisje op een prachtige locatie gevonden, vlakbij een kapelletje, omgegeven door groen. Klein detail is dat van het huisje zowat enkel de buitenmuren nog min of meer heel zijn, en dat binnen alles moeten worden verbouwd. Daarom staat nu in de tuin een caravan waar ze al sinds augustus verleden jaar in bivakeren.
Wij sleepten het tafeltje buiten, begonnen de de reuzegarnalen te marineren, de aardappelen in aluminiumfolie te wikkelen, de avocado's (we hebben er 30 gekocht op de Zuidmarkt) tot guacamole te verwerken, het gehakt om te toveren tot curry hamburgertjes en de kip met gember te kruiden.
Wel euh.. misschien hadden we toch iets teveel eten mee. Na de middag waren we zo goed als uitgeteld. Het originele plan was eigenlijk nikske barbecue, maar gaan wandelen en daarna taart eten.
We deden nog een poging tot voetbal, maar dat werd gestaakt omdat er nog aan de taart moest begonnen worden. Rood verbrand van de zon en moe van vlees om te draaien, kijk ik toch al uit naar de volgende afspraak...
Wist je dat de meloen en de komkommer verre verwanten zijn aan elkaar? Samen behoren ze tot de familie van de cucumis (of moet dat zijn cucumi? - mijn Latijn zit ver). Dat en een berg andere kennis doe ik op uit het razend interessante boek van Harold McGee (Over eten en koken, Amsterdam, Uitgeverij Bert Bakker, 2001).
Harold McGee studeerde aan het California Institute of Technology (= Caltech? Waarschijnlijk niet) en behaalde een titel in Engelse literatuur aan de Yale-universiteit. Dat leert mij althans de achterflap van deze 690 pagina's tellende kanjer. Wat de man verder met culinaire geneugten te maken heeft, is mij onduidelijk. Maar Vrij Nederland schrijft er onmiddellijk onder: "Zijn standaardwerk is encyclopedisch, anekdotisch, degelijk en spits tegelijkertijd." Beter kon ik het niet omschrijven.
Harold weet mij, telkens ik op het kleinste kamertje ten huize Carlo en Hélène vertoef, als geen ander te passioneren met zijn objectieve, wetenschappelijke toon boordevol kennis van zaken, zoals wanneer hij het over de "de aversatione casei" heeft, een hele stroming tijdens de 17de eeuw die tegen kaas was. Kortom: ik zal hier de komende tijden nog wel eens vaker uit citeren.
Net terug van 2 dagen Wenen, alwaar Oostenrijkse collega's me de geneugten van hun lokale keuken hebben doen ontdekken. Ik vermoed dat er in Oostenrijk geen dag voorbij gaat zonder schnitzel. Bij mijn collega's worden de schnitzels elke middag industrieel aangeleverd en netjes opgewarmd in de oven. Wij gingen in een typisch Oostenrijks restaurant lunchen. Op de kaart: 7 keer schnitzel. Kalkoen, cordon bleu, varkensvlees, rundsvlees, varkensmedaillon.. noem maar op en je zult het in schnitzel-vorm op je bord krijgen.
Toegegeven: onze schnitzels zijn een belediging voor de Oostenrijkse keuken. Nu weet ik hoe een echte schnitzel hoort te smaken. Heel mals vlees en een licht verteerbare, knapperige korst. Maar dan komen de knödels eraan. En dat is toch wel een verhaal apart.
[zucht] Knödels.. [kuch] hoe zal ik ze omschrijven? Om ons te laten proeven werden er gelukkig slechts 2 exemplaren van besteld. Wat op tafel kwam waren twee grote deegballen zwemmend in een botersaus. Onze knödels waren gevuld met geconcentreerde pruimenmarmelade. Maar hoe ik ook mijn best deed om de door mijn collega's bewierookte kwaliteiten van deze Oostenrijkse specialiteit te ontdekken, bleef het voor mij nog steeds een homp deeg met wat konfituur. Blijkbaar bestaat er ook een knödel menu. Je kan ze zowel zoet als zout (gevuld met aardappelen of groenten) krijgen. Maar daar ben ik dus gelukkig aan ontsnapt. Geef mij dan maar elke dag schnitzel!