Net terug van 2 dagen Wenen, alwaar Oostenrijkse collega's me de geneugten van hun lokale keuken hebben doen ontdekken. Ik vermoed dat er in Oostenrijk geen dag voorbij gaat zonder schnitzel. Bij mijn collega's worden de schnitzels elke middag industrieel aangeleverd en netjes opgewarmd in de oven. Wij gingen in een typisch Oostenrijks restaurant lunchen. Op de kaart: 7 keer schnitzel. Kalkoen, cordon bleu, varkensvlees, rundsvlees, varkensmedaillon.. noem maar op en je zult het in schnitzel-vorm op je bord krijgen.

Toegegeven: onze schnitzels zijn een belediging voor de Oostenrijkse keuken. Nu weet ik hoe een echte schnitzel hoort te smaken. Heel mals vlees en een licht verteerbare, knapperige korst. Maar dan komen de knödels eraan. En dat is toch wel een verhaal apart.

[zucht] Knödels.. [kuch] hoe zal ik ze omschrijven? Om ons te laten proeven werden er gelukkig slechts 2 exemplaren van besteld. Wat op tafel kwam waren twee grote deegballen zwemmend in een botersaus. Onze knödels waren gevuld met geconcentreerde pruimenmarmelade. Maar hoe ik ook mijn best deed om de door mijn collega's bewierookte kwaliteiten van deze Oostenrijkse specialiteit te ontdekken, bleef het voor mij nog steeds een homp deeg met wat konfituur. Blijkbaar bestaat er ook een knödel menu. Je kan ze zowel zoet als zout (gevuld met aardappelen of groenten) krijgen. Maar daar ben ik dus gelukkig aan ontsnapt. Geef mij dan maar elke dag schnitzel!