Als de jaren negentig het tijdperk waren van tiramisu (ik kan me quasi geen enkel etentje bedenken toen dat niet eindigde met dit Italiaans nagerecht), dan lijkt de fakkel nu overgedragen te zijn aan sushi.

Overal kom ik mensen tegen die zot zijn van sushi. Zo verfijnd, zo lekker! Wel: ik heb het helaas niet zo op sushi. Maar dat heeft misschien wel te maken met het feit dat ik boven een Japans restaurant woon. Een echt Japans restaurant, waar iedereen Japans spreekt en de menu en alles erop en eraan in het Japans geschreven staat.

Het lijkt alsof er een klein leger onder ons bed huist. De Chef-kok brult om de zoveel tijd bevelen uit zijn keuken, waarop een klein gedrongen Japans dienstertje met gebogen hoofd korte muis-achtige piepjes slaakt. Elke avond zit het restaurant dan nog eens vol met bulderende en slurpende Japanse zakenmannen. En maar bergen sushi eten.

Mijn oordeel tegenover sushi is dus iets of wat gekleurd, dat geef ik graag toe. Maar los daarvan vind ik eerlijk gezegd nooit die fantastische smaak terug die anderen in hun portie sushi ontdekken.

Ik kijk wel uit om de eerste kookisushi te proberen. Een duo Japanse huisvrouwen is op het idee gekomen om zoete sushi te gaan maken. De gekookte rijst wordt erin vervangen door gepofte rijstkorrels. Wat dacht je van een Fruit-O-Maki met caramel en donkere chocolade? Laat maar komen in plaats van tiramisu!