Hsa*Ba betekent zoveel als "Eet Alstublieft!" en is een fantastisch mooie site met meer dan 100 recepten, foto's, videofragmenten van Tin Cho Chaw's reis naar haar thuisland Birma (Myanmar). Ik herinner me van mijn reis in Birma een paar jaar terug vooral heel wat Indiase invloeden in de keuken, heerlijke gegrilde krab aan het desolate strand van Chaungtha en een ongeloofelijk vriendelijke bevolking.
Om eerlijk te zijn had ik er eigenlijk niet veel goede hoop op toen we een tijdje terug het plan opvatten om van onze twee-op-anderhalve meter balkon een volwaardige moestuin te maken.
Bon, na eens te meer een smakeloze tomaat en een te duur bakje verse supermarkt-kruiden, beslisten we om door te zetten. Onze geestdrift werd des te meer aangewakkerd na een zaterdags bezoek aan Dille & Kamille, waar je je moet inhouden om niet terplekke te beginnen tuinieren, kruiden te kweken, groenten in te leggen of zelf konfituur te maken. Een overdosis drop weerhield me gelukkig en we kozen zorgvuldig plantenbakken, aarde en zaadjes van dingen die we meteen konden planten.
En kijk!... In het begin waren ze nog zo klein:
En intussen worden onze tomaten met de dag groter:
En als je je neus boven deze miniblaadjes houdt ruik je meteen de hemelse geur van basilicum!
De salie pakt het rustig aan, maar de munt groeit met de dag:
Enfin, ondertussen volgen we elke dag nauwkeurig hoe het eraantoe gaat op ons moesbalkonnetje en hopen we zo snel mogelijk iets te kunnen proeven!
Elke keer opnieuw sta ik weer verbaasd van de spitsvondigheid van Manon, een goede vriendin van ons uit Frankrijk. Terwijl de meeste mensen urenlange culinaire voorbereidingen treffen, tovert zij in een handomdraai en met een minimum aan ingrediënten de meest onwaarschijnlijke gerechten op tafel. Het meest onder de indruk ben ik van haar gebak, iets waar ik zelf helaas al te vaak mee klungel.
Een typisch tafereel ten huize Manon situeert zich ergens rond halftwee ‘s nachts, wanneer we inmiddels aan een derde rondje tarot zitten en hier en daar genodigden opnieuw « un petit creux » voelen. Manon, die het tarot-spel als Française uiterst serieus neemt en ons op de vingers tikt als we ook maar eventjes onze aandacht verliezen bij dit hopeloos ingewikkeld kaartspel (hhhm…), springt dan recht en stelt de onwaarschijnlijke vraag of iemand zin heeft in chocoladetaart. Waarna we haar met ongeloof aanstarend de keuken zien induiken, terloops aan iemand vragend of die niet, naast een fles wijn, een paar eieren wil gaan halen bij de nachtwinkel om de hoek.
Een snelle opeenvolging van handelingen, alsof het allemaal kinderspel is, en twee tellen later, maar intussen wel al met een persoonlijke spelscore ver beneden alle peil, staat daar plots een dampende chocoladetaart om ons te troosten. Zo is Manon. En zo is het misschien net daarom dat ik nog altijd graag tarot speel.
Het recept van haar chocoladetaart heb ik nog niet kunnen te ontfutselen, maar laatst was ik er wel als de kippen bij om het recept van haar terloops gemaakte koekjes neer te krabbelen. Eigenlijk deden we het samen, nadat de eerste portie met wat los in elkaar geflanste ingrediënten zo lekker was dat iedereen zin had in een tweede lading. We deden ons best om het recept zo goed als mogelijk te reconstrueren en op papier bij te houden, maar jammer genoeg smaakten ze niet zo hemels lekker als de eerste keer. Maar toch: het proberen waard!
Afgelopen weekend naar een heel fijn trouwfeest geweest. Multiculturaliteit ten top, want het ging om een koppel vrienden van gemengde nationaliteit dat op de koop toe nog eens een heel internationale vriendenkring heeft. Als ik zo eens snel de mensen overloop van wie ik de nationaliteit kende: Belgen, Fransen, Colombianen, Ecuadorianen, een familie Bulgaren, een koppel Brazilianen, een Iranees koppel en een Afrikaan uit Burkina Faso.
Niet mis, maar nog veel leuker was dat het een trouwfeest was zoals ik het graag heb: een ongedwongen feest waar iedereen en dernière minute gerechten en drank meebrengt. Dat leverde al snel een heel lekker buffet met de meest verrassende smaken (alhoewel ik moet zeggen dat ik nog zoiets pikant heb geproefd als Congolese pili-pili, en ik heb nochthans ervaring met "gekruid" eten).
En er was een barbecue! En het was prachtig weer! En, waw, caipirinha gemaakt door een Braziliaanse die een paar flessen cachaça rum rechtstreeks uit Brazilië had meegebracht!
Enfin, ik heb mij heel erg geamuseerd: we hebben aan één stuk door van 's middags, van zodra de trouw was bezegeld, tot een stuk in de nacht gefeest. Op muziek van Colombianen, Bulgaren, Iranezen, Brazilianen en Congolezen...
Wij hadden de avond ervoor nog tot middernacht meegeholpen met gerechten klaar te maken. Hier zie je een stukje van het buffet en onze bijdrage (een pastasalade):
Ik noem dit wat grootmoedig de "beste" chili con carne simpelweg omdat het recept van mijn vriendin is! Of het authentiek is, laat ik in het midden, maar als Zuidamerikaanse heeft ze het toch wel in haar vingers om dit recept bijzonder lekker te maken.
Een aantal zaken in dit gerecht maken een wereld van verschil. Om te beginnen het vlees: in plaats van kant en klaar gehakt te kopen waar vanalles behalve vlees is ingedraaid, neem je een volledige biefstuk die je zelf naar best vermogen fijnhakt. Ik doe dit met een mes omdat je dan hier en daar wat grotere stukjes hebt.
Vervolgens de rode bonen: nooit of te nimmer voorgekookte bonen in blik gebruiken! Je moet harde rode bonen een nacht in water laten weken en op de dag zelf zacht aan de kook brengen tot ze gaar zijn. Dat duurt even, maar ondertussen kan je de rest voorbereiden.
Tenslotte: grootmoeders geheimen om het recept nog beter te maken! In dit geval is dat een stukje panela en stukjes niet-zoete bakbanaan die worden toegevoegd aan de rode bonen. Panela is een soort harde niet-geraffineerde bruine suiker die verkocht wordt in Zuid-Amerikain blokken of repen. Naast een veel vollere smaak dan gewone rietsuiker proefde ik er ook een hint chocolade in.
Het volledige recept vind je hier terug!
Ik vind het nog steeds fantastisch telkens er een nieuw recept bijkomt op La Cucina, maar lieve mensen: let een beetje op jullie spelling! Lees je recept nog eens goed na vooraleer je het verstuurt. Het leest des te aangenamer!
...En ik doe mezelf niet heiliger voor dan de paus: ik weet ondertussen dat mozzarella met twee z's wordt geschreven en dat ik dat binnenkort eens overal moet gaan aanpassen en dat mijn trouwe Nederlandse bezoekers allemaal worstelen met dat vreemde woord "tas" dat steeds in mijn recepten als maat opduikt (en dat bij ons gewoon synoniem is voor een koffiekop). Ik probeer er op te letten!
Eindelijk iets op maat van mensen in de stad! Vorig zomer nog deed ik ter gelegenheid van een verjaardagsfeestje een barbecue op mijn balkon. Heerlijk! Jammer genoeg was mijn buurvrouw, wiens balkon grenst aan het mijne, iets minder enthousiast...
Een selectie van de "fijnste" momenten van de Britse TV-kok Gordon Ramsay...
Een tijdje terug maakte ik een lekker gerechtje op basis van een aantal overschotjes uit de koelkast. Ik had kip, tomaten en mozarella ter beschikking en kocht nog snel in de supermarkt wat van die heerlijke Italiaanse "prosciutto dolce" (zachte gerookte ham).
Het gaat zo (voor 2 personen):
snij 4 à 6 (afhankelijk van hoe groot ze zijn) tomaten in grove stukken. Snij twee teentjes knoflook en een sjalot (of kleine ui) fijn en stoof ze in een pan aan met 4 eetlepels olijfolie. Voeg er, als de knoflook bruin gekleurd is (mag een klein beetje aanbranden), de tomaten aan toe. Ga nu wok-achtig te werk: zet het vuur op een gevaarlijke hoge stand zodat het overal spettert en sist.
Roerbak de tomaten en voeg een scheutje water er aan toe zodat het niet aanbrandt. Zet het vuur iets lager en voeg zout en peper toe. De bedoeling is dat het een tomatensaus wordt: laat dus goed verder bakken op een stevig vuur (af en toe wat water toevoegen) totdat de tomaten een saus vormen.
Snij ondertussen twee kipfilets in dunnere lapjes (liefst zo dun mogelijk, want je moet er rolletjes van kunnen maken). Kruid met peper en zout. Leg het lapje op een plakje Italiaanse ham. Leg op elk lapje een blaadje basilicum, een plakje mozzarella en kruid opnieuw met peper en zout. Rol alles op in het plakje ham en prik vast met een tandenstokertje. Schik de rolletjes in een ovenschotel ingevet met wat olijfolie. Kruid met peper en zout en overgiet met de tomatensaus. Overblijvende mozzarella kan je in kleine stukjes toevoegen aan de saus. Plaats in de oven op 200-220 graden tot de kip gaar is. Dien op met rijst, pasta of brood. Smakelijk!
Ik ben niet echt een boterkoeken-man. Chocoladebroodjes, frangipanekoeken, boterkoeken met of zonder rozijnen: ze kunnen me zelden bekoren. Te zoet, te flets, te plakkerig, teveel kruimels... het is altijd iets. ik koop ze meestal uit pure noodzaak voor een snelle ontbijthap op het werk, maar ben zelden bevredigd. Een uitzondering zijn croissants, maar een goede croissant bij een Belgische bakker tegenkomen is dan ook weer zo een zeldzaamheid dat ik me er meestal niet eens meer aan durf te wagen.
Enfin, tot voor kort was het dus kommer en kwel in mijn zoektocht naar een degelijk ontbijt tijdens de werkdagen (even voor de duidelijkheid: ik ontbijt quasi steeds op het werk wegens 's ochtends vroeg geen tijd en goesting om direct na het opstaan te ontbijten). Maar! Dat was tot vóór ik eens in mijn eigen zei: "tiens, misschien eens zo'n koek met die rare noten proberen."
"Un deeenich peeecaau?..."vroeg de Franstalige verkoopster bevestigend terwijl ik er eentje aanwees in het uitstalraam.
Man, man, wat een revelatie! Een Danish Pecan-koek is ongeloofelijk lekker. Niet te zoet, niet te kruimelig en misschien enkel een beetje plakkerig. Maar wat een smaak! Die pecannoten zijn hemels. Boterkoeken en chocoladebroodjes trekken gewoon bleek weg bij dit spul!
Enfin, ik ben sindskort dus een overtuigde Danish pecan-fan. En meteen benieuwd of alle Deens gebak zo lekker is...