Waarom zijn Mexicaanse restaurants in Brussel in hemelsnaam zo overprijsd? Ik bedoel maar: 17,35 euro vragen voor een burrito met rundsvlees.. zal 't gaan ja? En ook eigenlijk ook: waar is er ergens in Brussel een Mexicaans restaurant dat niét zo plat commercieel is als de twee die ik ken?
Het was vanuit deze eeuhm "lichtelijke" frustratie dat onder een paar vrienden het idee rijpte om dan maar zelf het heft in handen te nemen. Voeg daar een paar Southern-Californiërs aan toe die wel al een aantal keer in hun leven een burrito gerold hebben en serieus weten hoe ze pico de gallo moeten maken en 't feest was compleet: algauw bleken we niet met een paar te zijn maar met een goeie 12 man.
Aan de slag dus! We begonnen met een pre-dinner meeting een paar dagen ervoor om het boodschappenlijstje op te stellen en daar hoorde natuurlijk drank bij voor de Margarita's!:
We zijn niet zo ver gegaan om zelf onze tortilla's te maken, dus een kant-en-klaar voorraadje van zo'n veertig stuks ingeslaan. Al snel bleek op de dag van afspraak dat iedereen zich trouwens "redelijk" had laten gaan in zijn lijstje boodschappen...
En dan de voorbereidingen op de dag zelf. Van koriander fijnhakken voor de marinade voor het rundsvlees tot de bonen terug opwarmen - we waren er eventjes zoet mee...
Tussen al dat werk door moest natuurlijk ook al het recept voor de margarita's eens uitgetest worden ,) - en vooral zien of de blender standhield bij zoveel ijs crushen!
En zie, dit was het resultaat!:
Ik denk dat ik nu wel een jaartje verder kan zonder Mexicaans eten :)
Net terug van de opening van "Boeddha's glimlach", de nieuwe tentoonstelling rond boeddhistische kunst in Korea in Bozar. En toch wel gevloekt, want ik had mijn fototoestel niet bij, en na de tentoonstelling was er een Koreaans buffet met kimchi en al.
Bon, 't was niet zo goed georganiseerd en we hebben wat schaamteloos moeten voorbijsteken om tot bij het buffet te geraken, maar ik heb toch kunnen proeven van Hae Mul jeok (saté met zeevruchten), een paar Mandou's (ravioli's gevuld met groenten en vlees - een beetje zoals Japanse gyoza), Bulgoki en ook wat Dak Kang Jung. En last but not least eindelijk eens kimchi, waarvan ik al zo vaak had gehoord dat het, err, een redelijk vieze, smakeloze drab was. Niets is minder waar! Ik was eerlijk gezegd behoorlijk onder de indruk van alles wat ik heb geproefd. Wie dat ook eens wil proeven: Bozar organiseert op 20 november opnieuw een Koreaans buffet waar drie chef-koks je laten proeven van Koreaanse specialiteiten en uitleg geven bij hun culinaire tradities. Dubbel "damn" want 't is dan toch wel net Fleet Foxes in de AB.
(er was iets teveel volk om echt van de tentoonstelling te kunnen genieten. Maar ziet er wel goed uit. Wees niet teveel onder de indruk van de Boeddha in het begin - 't is een afgietsel uit India in vijf delen en redelijk nonchalant aan elkaar gelijmd. Maar de rest is wel goed!)
Ewel, Jeroen Meeus doet dat niet slecht. Wie de volgende keer geen mal figuur wil door een blok ijs te vragen bij een single malt:
(En is die Belgische whisky al op de markt? Zo ja marketeers allerlande en vooral in mijn mailbox: ik wil hem gerust wel eens testen ,)
Ik ga eerlijk zijn: cakes intimideren mij. Ik heb altijd zitten knarsetanden bij het ogenschijnlijk gemak waarmee menig kookkluns zomaar een cake uit zijn mouw schudt. Zo van "een cake, dat lukt nog net". Bij mij mislukt een cake steevast. Telkens ik weer de moed krijg om er toch nog maar eens aan te beginnen: opnieuw, opnieuw en opnieuw mislukt. Meestal rijst de cake niet goed in de oven en blijf ik achter met een miezerig aangebrand stuk deeg van hoogstens een paar cm hoog. Ofwel het omgekeerde, en is hij veel te weinig gebakken, of is hij veel te droog of te zoet... 't is altijd iets. Bijgevolg laat ik cakes het liefst links liggen... Maar nu had ik laatst op het werk een serieuze portie appelen uit de tuin van één van mijn collega's meegekregen. Kleine appeltjes, groen en rood, te lekker om te laten liggen. En dus... begon het weer te dagen om mij toch nog maar eens te wagen aan een cake met appeltjes en kaneel. 
Gegoogled op cake, het eerste beste recept gelezen, vervolgens een ander en dan ergens een eigenwijze middenweg gevolgd, en zie, voor het eerst zit ik min of meer in de buurt van iets dat de naam cake kan krijgen... of toch niet?: 
Zucht. (Wel, nadat een deskundig panel van ervaren cake-bakers hem helemaal verorberd hebben: hij was eigenlijk zeer lekker! Zo lekker dat ik er meteen nog eentje ga maken met dit druilerige zondagse cake &, bake weer. Ideaal met de nieuwe Herman Dune op de achtergrond!)
Deze gigantische basilicumplanten stonden vandaag in de aanbieding op de Zuidmarkt in Brussel, voor amper twee euro! Maar wat ik er precies mee gaan doen, weet ik nog niet. Iemand goesting in verse pesto?
Ik was afgelopen twee dagen in Amsterdam voor een conferentie. Prachtig weer ginds, dus ik besluit om onder de middag snel te profiteren van een terrasje in de zon op het Rembrandt-plein.
Blijkbaar ben ik niet de enige, want het terras waar ik zit loopt al snel vol. Naast mij zit een meisje rustig alleen aan een tafeltje te lezen. Twee tellen later vraagt een koppel of ze mee mogen aanschuiven aan haar tafeltje. Geen probleem voor haar - maar het koppeltje begint wel aan een luidruchtig gesprek. Terwijl ik even omkijk zie ik het meisje bedenkelijk haar boek dichtdoen.
Ik draai me weer om en plots vraagt nu ook een man of hij mag aanschuiven aan mijn tafeltje! Bon, ik zal maar niet de stugge Belg uithangen denk ik, dus ik knik van ja. Ik zit er wat onwennig bij, zo die eerste minuten met een wildvreemde zij aan zij aan een tafeltje... ieder zijn eigen ding doende weliswaar, maar ik vind het raar. Bon, ik sluit mijn ogen en probeer te genieten van de zon - tot ik plots de rookwalm van een vers opgestoken sigaret ruik. Getver. Ik doe mijn ogen weer open, geïrriteerd, maar nog voor ik iets kan zeggen komt nu een oud vrouwtje ook vragen of ze mee mag aanschuiven. Waarop de man ja knikt!
Nederlanders die meelezen: is dit de gewoonte bij jullie?
Mocht je toevallig één dezer dagen (en daar zijn goede redenen toe!), in Venetië vertoeven, installeer je dan zeker ééns op een terrasje op één van de vele pleintjes in de binnenstad (mijn favorieten waren Campo San Barnaba, Campo San Stefano en Campo Santa Margherita) met een Spritz! Deze heerlijk verfrissende cocktail op basis van Aperol, Prosecco en wat bruiswater is de ideale bondgenoot voor een namiddagje dolce far niente of om in de schemerzon de passegiata gade te slaan.
Prosecco (een Italiaanse mousserende wijn) vind je tegenwoordig in de meeste supermarkten, maar het heeft eventjes geduurd voor ik Aperol terugvond hier in het Brusselse. Uiteindelijk gevonden in de Carrefour in het centrum (die tussen de Aziatische supermarkt en de Beurs). Hier vind je het recept!
"Ice ahoy!! You get 4 ocean liners and 4 icebergs. Just add gin, Leonardo DiCaprio and Kate Winslet for a perfect party."
Gin & Titonic™ Ice Tray - made me smile! (via)
Ik heb al eerder eens geschreven over Mark Bitten, food writer voor de NYTimes, en ofwel heb ik er al altijd over heen gekeken ofwel is dit nieuw, maar hij heeft dus ook een blog!
Gevonden toen ik aan het grasduinen was naar nieuwe video-recepten. Zijn laatste video is trouwens de moeite!