Ik ga eerlijk zijn: cakes intimideren mij. Ik heb altijd zitten knarsetanden bij het ogenschijnlijk gemak waarmee menig kookkluns zomaar een cake uit zijn mouw schudt. Zo van "een cake, dat lukt nog net". Bij mij mislukt een cake steevast. Telkens ik weer de moed krijg om er toch nog maar eens aan te beginnen: opnieuw, opnieuw en opnieuw mislukt. Meestal rijst de cake niet goed in de oven en blijf ik achter met een miezerig aangebrand stuk deeg van hoogstens een paar cm hoog. Ofwel het omgekeerde, en is hij veel te weinig gebakken, of is hij veel te droog of te zoet... 't is altijd iets. Bijgevolg laat ik cakes het liefst links liggen... Maar nu had ik laatst op het werk een serieuze portie appelen uit de tuin van één van mijn collega's meegekregen. Kleine appeltjes, groen en rood, te lekker om te laten liggen. En dus... begon het weer te dagen om mij toch nog maar eens te wagen aan een cake met appeltjes en kaneel. Gegoogled op cake, het eerste beste recept gelezen, vervolgens een ander en dan ergens een eigenwijze middenweg gevolgd, en zie, voor het eerst zit ik min of meer in de buurt van iets dat de naam cake kan krijgen... of toch niet?: Zucht. (Wel, nadat een deskundig panel van ervaren cake-bakers hem helemaal verorberd hebben: hij was eigenlijk zeer lekker! Zo lekker dat ik er meteen nog eentje ga maken met dit druilerige zondagse cake &, bake weer. Ideaal met de nieuwe Herman Dune op de achtergrond!)