Het was de hemel op aarde toen we in 2004 een jaar op reis waren en we gemiddeld 1 keer per maand het vliegtuig namen. Aah! Vliegtuig-eten! Om een of andere reden ben ik er door gefascineerd en kijk ik naar niets liever uit. Aperitiefje vooraf, wijntje kiezen en dan de potjes open doen!
Mijn vriendin heeft tegen dan meestal al haar plateau met een wansmakelijke grimas van zich weggeduwd, maar ik zelf kan er niet genoeg van krijgen.
Nu, er is een ding dat je niet moet doen met vliegtuig-eten: het vergelijken met eten in een restaurant op aarde. Vliegtuig-eten heeft een speciale status, en soms denk ik dat het zelfs helemaal niets te maken heeft met de kwaliteit van het eten, maar met de inventiviteit van wat je in zo een klein bakje krijgt, met de service (plastic of echt bestek), de kleine extra's (een praline, pepermuntjes voor na de maaltijd, een tandenstokertje waar ook een klein stukje flossdraad aan vasthangt).
Af en toe maken zelfs die de maaltijd nog altijd wansmakelijk, maar dat is me slechts zelden overkomen. Ik bewaar heel goede herinneringen aan de kip bij KLM (vlucht Sanaa - Amsterdam), de konijn met pruimen bij Air France (Parijs - Bangkok), de curry van Biman Airlines (Brussel - Dhaka), de snacks van British Airways (Los Angeles - Londen).
Maar vraag nooit een ontbijt op vluchten met China Airlines (wat je krijgt is een vieze drets porridge). Sla je voorraad eten in als je met Copa Airlines vliegt (want je krijgt enkel chips).
Het gerucht is mij wel eens ter ore gekomen dat, als je je maaltijdkeuze vooraf doorgeeft (vb. vegetarisch, kosher..), je meestal bijzonder goed bediend worden. Vooral wat vegetarisch eten betreft, willen sommige vliegtuigmaatschappijen hun beste beentje voorzetten (alles is goed om meer klanten op hun vluchten te hebben). In dat geval vond ik een website waar vegetariërs en veganisten hun meningen uitwisselen: http://www.purifymind.com/WorldGuideVege.htm.
Wat dacht je bijvoorbeeld van het vegetarisch ontbijt bij United Airlines: 'cranberry and nut filled tortillas, a vegetarian sausage pattie, and a pear and peach compote, Kashi (a hot grain cereal), nuts and raisins, scalloped potatoes, and a vegetarian raisin muffin, a raisin and nut filled tortilla, or a potato and scallion filled tortilla with a southwestern sauce, brown rice, and peanuts.'
Voor de kapitaalkrachtigen: ook het aanbod op cruiseschepen wordt onder de loep genomen.
Een van onze vaste afspraken in Brussel is de zondagmarkt aan het Zuidstation. Vooral het Italiaans kraampje onder de brug werkt er op ons als een onweerstaanbare magneet.
We slaan er steevast onze voorraad Italiaanse lekkernijen in voor de hele week: spianata Calabrese (pikante salami), pancetta (heeft iets van zacht smakend spek - heerlijk in de pasta), porchetta (gekruide ham), prosciutto San Daniele (heerlijke gerookte ham) en (als kroon op het werk) een halve kilo Pecorino Romano. Jawel: een massieve blok van een halve kilo. Maar Pecorino, in feite een goedkoper alternatief dan Parmegiano, is dan ook een overheerlijke kaas.
Terwijl deze voorraad zou moeten volstaan tot de volgende zondag, stellen we helaas steeds vaker vast dat we al na drie dagen uitgeput zijn (op de pecorino na, die houdt het meestal iets langer vol).
Naast de Italiaan is de Zuidmarkt ook mijn vaste plek om gehakt voor Köfte (kleine Turkse gehakballetjes) in te slaan, ingelegde olijven en pikante gele pepers te kopen en op zoek te gaan naar speciale aanbiedingen.
Laat dat laatste nu net de specialiteit zijn van de broer van mijn vriendin en zijn vrouw. Want terwijl wij trouw blijven bij onze Zuidmarkt, zweren zij bij de markt van Anderlecht: nog groter, nog drukker, maar vooral: nog goedkoper.
Wanneer we immers rond een uur of één 's middags (wat goed uitkomt met onze zondagse slaapgewoonten) samen toekomen op de markt van Anderlecht, is het hét moment om je slag te slaan.
De marktkramers beginnen er genoeg van te krijgen en overal klinken de kreten: 'un Euro!' Un Euro, n'attendez pas!' Un Euro pour toute la caisse!'
En zo kwam het dat we afgelopen zondag met dertien gele paprika's zaten, tien mango's en vier doosjes champignons. Allemaal voor un Euro.
Het is officieel: wij kunnen niet meer weerstaan aan onze Apple Crumble. Op een week tijd hebben we dit heerlijke nagerecht drie keer klaargemaakt en drie keer op amper een uur helemaal verorberd. Dat is 450 gram pure boter op een week tijd! Beeld je eens in dat je op een dag de bijna perfectie benadert van de appelcharlotte van patisserie Bloch in Gent en je bent meteen verkocht en verknocht! De Apple Crumble is bovendien super simpel om te maken, vergt slechts vier basisingrediënten en is op minder dan een uur tijd klaar. En het resultaat is delicioso. Het recept waar ik me op heb gebaseerd vind je hier op La Cucina. Wij hadden nog een pot airellekes (veenbessen) vanop kerstdag en hebben die er ook bijgedaan. Een wat zuurdere component (laatst deden we er kiwi's bij) maakt de apple crumble gebalanceerder van smaak en minder zoet. Laat het U smaken!
Iemand een portie inktvis-ijs? Of liever een hapje oxtail: "What better to tickle the taste buds than tongues? Though Ox Tongue Ice Cream may not be the first delicacy to come to mind, its taste is nothing to beef about."
Japanners toch...
Gelezen in de bijlage "Al Dente" van De Morgen (een krant die tegenwoordig enkel nog uit bijlagen lijkt te bestaan): "gepeperde jazz: .. van veel jazzmusici en ook van heel wat jazzliefhebbers is bekend dat het echte smulpapen zijn. Han Hidalgo, beter bekend als Jazzcookin©,, verzamelt speciaal voor De Morgen een serie swingende gerechten."
En dat is dus deze keer Coleman Hawkins' Red Beans, Hot Sausage, Pepper Con Salsa.
Wat men niet allemaal vindt om een kookboek van te maken! Maar: toch in de gaten houden, want dat recept van Hawkins ziet er lang niet slecht uit...
Muziek in de keuken of liever een keuken in de muziek is trouwens ook het thema van "Backstage Kitchen" (uitgegeven bij Lannoo, eveneens genoteerd in De Morgen). Het is van de hand van Lut De Clerq, backstage-kokkin in de Brusselse Ancienne Belgique. Wel, daar ben ik nu eens zeer in geïnteresseerd, niet alleen omdat je van popsterren vaak leest dat ze bijzonder moeilijk doen wat hun eten betreft, maar ook omdat Lut De Clerq goed kookt. Ik heb al één keer haar keuken mogen proeven in het backstage-restaurant en dat smaakte naar meer.
En wil je de Brusselse jazzscene (die inmiddels quasi volledig vegetarisch is) zien eten, dan moet je maar eens naar Mano a Mano gaan aan het Sint-Bonifaciusplein in Elsene.
Een goede vriendin van ons is zot op aangebrand eten. Laatst aten we geroosterd krentenbrood bij haar en al wat zwartgeblakerd uit de toaster kwam, at zij met veel smaak op.
Nu, ik moet zelf toegeven dat ik liever een licht aangebrande pizza heb dan een die net genoeg gebakken is. Niets is lekkerder dan die grote zwarte opzwellingen in het deeg te doorprikken, de geur van het hout in de oven op te snuiven en de aangebrande sensatie te proeven.
Denk er eens over na: geroosterde paprika's laten we ook al helemaal zwart worden op de grill, en wat met een goed aangebrand korstje op puree-patatjes, lasagne of witloof met hesp en kaas?
Hoe komt het dat we zo graag aangebrand eten? Is het een mea culpa voor die keren dat we het zelf verknoeiden en met een zwart geblakerde cake opgescheept zaten? Of heeft aangebrand eten iets verleidelijks?..
Sinds ik terug thuis ben van reis heb ik me eens deftig beziggehouden met de broncode van de site. De website is nu volledig toegankelijk in Firefox en Internet Explorer.
Ondertussen is ook de homepage correct gevalideerd door het w3 consortium. Op de andere pagina's moet ik enkel de ampersands van dynamische urls correct coderen (hoewel enkel Netscape 3.0 hier over struikelt.. en wie gebruikt nog Netscape 3.0..).
Van zodra dat allemaal van de baan is, staat er nog een heel lijstje te wachten:
- stylesheets opkuisen,
- stylesheet maken voor een printversie,
- labels voor de forms gebruiken,
- nog eens met .htaccess prutsen om de dynamische urls op te kuisen
- Foutpagina's opmaken
- Gerelateerde recepten linken aan elkaar
- Mogelijkheid toevoegen om te reageren op een recept
- Php code opkuisen
- Stylesheet voor pda maken
- Uitzoeken om de recepten op gsm toegankelijk te maken
Een of ander nit wit Italiaan heeft het Italiaans antwoord op de Big Mac gevonden: de konopizza! Een combinatie van twee van de belangrijkste exponenten van de Italiaanse keuken, de gelati (ijsjes) en de pizza. Naast de bizarre naam, vind ik het idee niet echt bijzonder: Italie heeft wat mij betreft al lang het antwoord op de Amerikaanse Big Mac gevonden: de pizza a taglio! Niets heerlijker in Rome dan een rechthoekig stuk pizza afgesneden van een van die reuzepizza's! Het persbericht van United Press:
"Italy may have an answer to America's Big Mac: a pizza that rolls up into a cone for munching while on the move.
This new tasty addition to the fast-food genre, called the Kono Pizza, is a star exhibit of the Street Dining Design section in Milan's celebrated furniture fair, opening this week. Marco Piva, a Milanese architect, designed a cone-theme kiosk to showcase the Kono.
It's the invention of Rossano Boscolo, an Italian hotelier whose father had him rolling out pizza dough when he was a boy. The first dozen shops are to open across Italy in the coming months, The Independent reported.
The basic Margherita, with tomato sauce, cheese and a sprig of basil, will be the mainstay, and other varieties, such as four seasons and capricciosa, will be available as well."