Ik vrees dat ze van een uitstervende soort zijn, de brasserieë,n in België,. Gisteren zijn we gaan eten in Brasserie La Rotonde in Brussel. In brasserieë,n moet eigenlijk een drukte van jewelste heersen, liefst met een legertje obers
dat er doorheen walst.
Maar gisteren niet dus: het was kalm, slechts een paar tafeltjes bezet in Brasserie La Rotonde.
Wij waren met vier en, omdat er een verjaardag te vieren was, kozen we voor een iets uitgebreider diner. Hoewel de menukaart enkel in het Frans is opgesteld, doen de twee Franstalige obers hun uiterste best om Nederlands te spreken. Een pluim waard.
Heden ten dage klagen restaurateurs steen en been omdat ze geen goed opgeleid personeel meer vinden. Obers zijn inderdaad een heel belangrijke schakel in het geheel: word je niet goed ontvangen of is de ober lomp, dan zal je niet snel terugkeren, ook al is het nog zo lekker. Hetzelfde met de bereidingstijd: ik heb er niets op tegen, integendeel zelfs, dat er met verse, ingredië,nten wordt gewerkt en dat alles vers bereid wordt, maar er staat wel een maat op. Ik heb helemaal geen goesting om voor een snelle lunch langer dan een uur te moeten wachten.
Maar niets van dat alles bij Brasserie La Rotonde. Vermits het niet druk is, worden we uiterst snel bediend. Als voorgerecht komt er een ouderwetse preisoep, een carpaccio en tweemaal verse zalm, met olijfolie en dille.
Ik heb voor de zalm gekozen. Keurig gepresenteerd, met warme toast: daar kan niet veel fout aan. De zalm is lekker zacht en ik verkies zowieso dille boven peterselie of fijngehakte ui. Dille complementeert heel goed met zalm, peterselie en ui zijn mijns inziens veel te agressief van smaak en overheersen snel de finesse van de zalm.
Ik blijf bij vis en kies daarna voor een vispannetje met Sint-Jacobsschelpen, zalmmootjes en rivierkreeftjes, gestoofd in eigen kookvocht met wat prei en tomaat. Aan tafel komt ook nog een rog met kappertjes en bruine boter, gegrillde
lamskoteletjes en nog een vispannetje.
We kiezen voor rode wijn: een Sancerre van 2002 van het Domaine Reverdy-Ducroux.Heel licht, een beetje onstuimig van smaak. Het vispannetje is licht verteerbaar en gewoon lekker, zonder veel poespas.
Als dessert komt er nog een mousse au chocolat, een kaasplankje en twee 'tartelettes fines' met appeltjes en ijs. Omdat we kozen voor het menu (een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht)komen we uit aan ca. 25 euro per persoon (zonder drank).
Brasserie La Rotonde, Onderrichtstraat 1, T - 32-2-219.64.10. Open van 12.00-14.30 en 18.30-24.00. Gesloten op zaterdagmiddag en zondag.
Terwijl ik dit schrijf komt me een verbrande lucht tegemoet vanuit de oven.. ik ben de ontbijtbroodjes helemaal vergeten!
Ze ziet er geweldig uit. Jong en fris, een stevige huid en een gezonde rode blos. Ik geniet van haar elk moment van de dag. De manier waarop ze me verleidelijk aankijkt in de keuken of 's avonds, als ze mijn honger stilt in bed. Ach.. Er over schrijven geeft me opnieuw zin in haar...
Gelukkig heb ik er zes. Zes Pink Ladies. Ze zijn alle zes ongelofelijk lekker. Wil je er ook één? Ik had ze voor het eerst in Nieuw-Zeeland, maar vond ze ondertussen in de supermarkt in de fruitafdeling. Laat "granny" Smith volgende keren liggen en probeer eens een Pink Lady appel!
Terwijl ik nu al drie dagen met koorts en keelpijn in bed lig, blijft mijn vriendin zweren bij haar ultiem genezingsmiddel: een uitgeperste citroen met twee theelepels honing in een beker heet water. In één keer op te drinken!
Nu, baat het niet, dan schaadt het niet. Maar laat die combinatie nu net iets zijn waar ik in periodes van ziekte in de verste verte geen zin in heb. Alleen al de geur doet mij kokhalzen. Doe mij maar soep! Komkommersoep!
We zijn inmiddels al tot een compromis gekomen. Terwijl ik bereid ben om om de zoveel tijd (..) een beker van dat vies goedje naar binnen te werken, maakt ze voor mij komkommersoep. Op die manier komen we wel niet aan uit waarvan ik nu beter word: de soep of het drankje.
Helaas, helaas: het pleit is gewonnen in het voordeel van het drankje. Als we onze 'Encyclopedie van de natuurlijke geneesmiddelen' (1999) mogen geloven, bevordert haar drankje niet alleen de genezing, maar werkt het ook onstekingsremmend en helpt het bij het hoesten. Er wordt zelfs aanbevolen om het in de winter elke dag te drinken! .. [zucht] [kuch] ...
Gelukkig draaide ik de bladzijde om en zag dat er ook iets bestond als salie-thee!
En daar ben ik nu een die-hard fan van geworden: salie werkt niet alleen tegen keelontsteking en aandoeningen bij de luchtwegen, maar ook bij angst, depressies (het maakt je euforisch), het is goed bij spijsverteringsstoornissen.. en is ook een 'befaamd geslachtsdriftverhogend middel'.
Voorlopig ben ik nog te ziek om dat op te merken. Maar een kop salie-thee per dag tijdens de winter: no problemo!
Terwijl ik dit schrijf ben ik net begonnen aan een heerlijke antipasto-box van de Italiaan in onze straat. Zal ik eens vertellen wat er allemaal inzit?
Om te beginnen: tomaat met mozzarella en verse basilicum, geroosterde courgettes, aubergines met tomaat en Pecorino, gemarineerde paddestoelen, stukjes broccoli en worteltjes met mediterraanse kruiden, in olijfolie gemarineerde baby-artisjokjes en geroosterde paprika's.
Om het helemaal af te maken ben ik natuurlijk voor de niet-vegetarische box gegaan. Voeg er dus nog aan toe: sneetjes Calabrese spianata, coppa, Parmaham, Milano salami en een stukje varkensworst met venkel.
Dat alles met een glaasje Montepulciano de Abruzze. Niet mis.
Eén adres dus: Il Pasticcio (Paninoteca - Tavola Calda), Rue Marie de Bourgogne 3, 1050 Brussel. Il Pasticcio is elke middag van 12 tot 15u open en enkel op woensdag en vrijdag ook 's avonds (19-22u). Je kan er heerlijke panini (geroosterde ciabatta's met Italiaanse specialiteiten) bestellen en in het restaurant worden pasta's geserveerd (die je ook kan bestellen om mee te nemen). Het is er razend druk 's middags, dus op tijd gaan is de boodschap.
Sla me nu dood. Dit weekend zag ik op de site van Exki dat er ook aan huis wordt geleverd. Handig voor op het werk ook dacht ik, maar er stond niet bij hoeveel extra dit kost. Ik vul dus op de site mijn gegevens in om meer info te krijgen, maar krijg een blanco pagina.
Maandagochtend telefoon op het werk: Exki, en naar wie ze de factuur moeten sturen. ?! Ik leg het uit in mijn beste Frans en de man aan de telefoon heeft er alle begrip voor. De site werkt niet naar behoren (en de NL versie staat ook vol taalfouten). Maar daar gaan ze dus iets aan doen.
Vandaag kom ik echter op het werk toe en blijkt dat ze weer gebeld hebben voor een factuur. Terwijl ik helemaal niets heb besteld!?
I know nothing!
Ik denk dat McDonald's er een geduchte concurrent bij heeft. Daar waar McDonald's er alles aan doet om van zijn ongezond imago af te komen, slagen zij er wel in om fast food met een gezonde keuken te combineren. Ik heb het over Exki. Gisteren at ik in het filiaal in de Nieuwstraat in Brussel een pastasla met verse fruitsap en was aangenaam verrast door de aangeboden kwaliteit. Vergeleken met Exki lijkt de McDonald's wel een aftandse frituur - ook al ga je naar de chique Mc Donald's aan de beurs.
Neen, Exki heeft voorlopig mijn hart gewonnen. Er is een ruime keuze, een gezellig kader en een snelle bediening. Enige minpunten: de porties mogen wat groter voor de prijs.
p.s. blijkbaar is er een grote hetze aan de gang omdat Mc Donald's valse weblogs zou opgestart hebben om hun imago wat op te krikken. Hoe de vork juist aan de steel zit weet ik niet, maar dit is alvast géén weblog van Exki!
p.s.2: I know, lousy title for this entry.
Van alle eetgelegenheden die we tijdens onze reis in China aandeden, vond ik de wegrestaurants ongetwijfeld het meest intrigerend. Telkens we met de openbare bus, op weg naar een nieuwe bestemming, stopten aan een van die groezelige tenten langs de weg, stond ik altijd te kijken van de professionaliteit en snelheid waarmee het keukenpersoneel de passagiers van soms drie of vier bussen tegelijk in een mum van tijd bediende. Omdat ons mondje Chinees te beperkt was om uit te leggen wat we wilden eten, trokken we vaak de keuken in om met gebaren aan te wijzen wat we op ons bord wilden hebben. Dat was natuurlijk dubbel plezier, want zo kreeg je een kijkje in het kloppend hart van zo een wegrestaurant. Het keukenpersoneel leek er altijd op een hierarchische manier ingedeeld te zijn. Gewoonlijk was er een iemand die orders van de obers schreeuwend doorgaf aan het keukenpersoneel. Iemand anders zorgde vervolgens voor het verzamelen van alle ingredienten voor dat ene gerecht. Dat bord ging rechtstreeks naar de persoon achter de hakblok. Met een verbazingwekkende snelheid hakte die groenten en vlees in reepjes, blokjes of schijfjes, presenteerde weer alles mooi op een bord en stuurde het door richting de man achter de wok. Nu, wij hebben geleerd dat je moet wokken onder een hoog vuur, maar als je Chinezen achter een wok bezig ziet, lijkt het alsof de hele keuken in brand staat. Hoe de man achter de wok de gigantische vlam met zijn kookkunsten bedwingt, is een machtig schouwspel. Een na een vliegen de groenten en het vlees in de wok. Er wordt gegoocheld met flesjes saus en kruiden. Alles wordt geroerd, in de lucht geschud en tenslotte wordt het gerecht op een bord geschikt. Gemiddeld duur van dit alles: 60 seconden. En zo gaat het als maar door: schreeuw - hak - wok - bord - schreeuw - hak - wok - bord. Een waar genoegen om het te kunnen aanschouwen. De Chinezen hebben trouwens een woord om de atmosfeer in een restaurant te beschrijven: 'rènào', vrij vertaald 'gezellig druk'. Chinezen vinden het pas echt gezellig in een restaurant als er veel lawaai is, als er langs alle kanten geslurp klinkt en als er naar hartelust boeren worden gelaten. Het Westers idee van een restaurant waar iedereen stil praat en zo gemanierd mogelijk probeert te eten, vinden zij dan weer het toppunt van ongezelligheid. Ik merkte vaak dat dat ook in andere landen in Azië geldt. Terwijl wij vooral letten op het kader (de netheid, gezellig interieur), gaan zij af op het lawaai. Rènào dus, maar vraag me niet om het uit te spreken.
Gisteren heb ik deze gevulde tortilla's in een mum van tijd klaargemaakt. En ze waren ook in een mum van tijd op... Supersnel klaar, eenvoudig en ideaal na een werkdag, als je niet veel zin hebt om uitgebreid te koken.
We gaan al een tijdje met de collega's regelmatig lunchen in Bar Sabir (Vlaamsesteenweg 12, niet ver van de Markten). Op de kaart staan soepen en één dagschotel. Deze middag at ik de 'winterse koolsoep met spekjes' en mijn collega had heel smakelijke 'mediterraans gekruide gehaktballetjes met tomatensaus'. De soepen kosten gemiddeld 4 euro, de dagschotel 8 euro. Een aanrader dus, maar ga er wel op tijd naartoe, want het zit er snel vol.
Adres: Bar Sabir, Vlaamsesteenweg 11 (gesloten op zaterdag en zondag, voor de rest alle dagen 's middags open en op donderdag en vrijdag ook 's avonds).
Nog niet geprobeerd, maar alvast genoteerd: Bourgeuil Domaine de la Vernellerie (Delhaize, 4,59 EUR): 'licht Loirewijntje dat soepel drinkt, geen hoofdpijn geeft en ideaal gecombineerd wordt met lichte gerechten (kalfsvlees, spaghetti,...), maar zeker ook vis. Opgelet: wel zorgen dat hij fris geserveerd wordt.' Een tip van mijn broer.
Wie nog tips heeft voor wijnen in deze prijscategorie, laat het weten!