"Het duurste zout, en volgens sommigen in culinair opzicht ook het beste, wordt gewonnen in de verdampingsbassins aan de Middellandse Zee en Atlantische Oceaan. Wanneer een bassin met vers zeewater gevuld wordt, duurt het nog lange tijd voordat het water is verdampt en het zout uitkristalliseert. Maar op het water komt een flinterdun vliesje te liggen dat enigszins lijkt op een gistvliesje. Dit is Fleur de Sel (letterlijk (Frans): zoutbloem). Het vliesje wordt uiterst voorzichtig van het water geschept en verzameld. Dit handwerkje is tijdrovend en per 35 vierkante meter komt er slechts één kilo van vrij. Vandaar dat Fleur de Sel zo duur is. Fleur de Sel wordt "geboren", precies op het kristallisatiepunt. Het is zéér fijn van structuur, bezit een mooi parfum en bevat diverse mineralen. Vastgesteld is dat in Fleur de Sel een extreem halofiele bacterie voorkomt, een bacterie die in extreem hoge zoutgehaltes kan overleven. Deze bacterie zou verantwoordelijk zijn voor de lichte viooltjesgeur die je bij fleur de sel aantreft. Bekend is Fleur de Sel uit Guérande (Bretagne) en uit de Camargue. Beide zoutbekkens bestaan al sinds de Romeinse tijd. Ook bekend is de fleur de sel uit Ile de Ré en uit Gruissan (Middellandse Zee)."
Voor degenen die het nog niet geprobeerd hebbben: dit zout is erg verslavend! Ik ben er dol op. Gewoon ongeloofelijk lekker zout.
.. dat is wat ik vanavond ga proberen maken. Geïnspireerd op een gerecht dat we in Coban (Guatemala - of all places!) aten. Het is gigantisch simpel. Het enige wat je nodig hebt zijn smaakvolle, verse ingrediënten.
Maar dat is nu net wat ik niet heb. En de laatste tijd beklaag ik mij dat steeds meer. In de supermarkt op weg naar huis kan ik alle soorten fruit en groenten kopen. Avocado's, aardbeien, druiven, meloen, vier verschillende tomatensoorten (kers-, tros-, vlees- en Roma-tomaten) en nog veel meer.
Maar smaak? Dat is soms ver zoek. De avocado's blinken uit van gezondheid, de tomaten kunnen niet er niet meer rood uitzien, de aubergines, courgettes en paprika's kunnen niet fierder in hun plastic folie liggen te blozen. Het enige wat jammer genoeg ontbreekt is smaak.
Dat je bij paprika nog paprika proeft klopt, dat je aubergines nog van courgettes kan onderscheiden is waar. Maar de tomaten? Het is al lang geleden dat ik uberhaupt nog iets van smaak in een tomaat heb ontdekt.
Nu, als we kunnen, kopen we ons fruit en groente op de markt, maar helaas lukt dat tijdens de werkweek niet en hebben we maar een klein frigootje.
Begrijp dus de uitdaging waar ik vanavond voor sta. Een superlekker gerecht met een handvol ingrediënten: pasta - verse tomaat - verse basilicum - look en wat olijfolie. Met lekkere, smaakvolle ingrediënten zou het de hemel op aarde zijn. Nu moet ik goochelen met zout, peper, bouillon, selder en veel knoflook om er toch iets van smaak aan te kunnen geven.
Benieuwd wat het wordt! Als het geslaagd is, zet ik het op de site.
(p.s. gelukkig heeft mijn aperitiefje - een frisse Jupiler - nog wél gigantisch veel smaak. Dat en de Italiaanse Concertos van Bach gespeeld door Alexandre Tharaud door de luidsprekers. En de zon schijnt nog ook op ons terras! En ons buurvrouw kijkt weer ongeneerd binnen in ons appartement! Wie spreekt hier nog over tomaten...)
Meestal kies ik telkens iets nieuws als ik wijn koop. Soms valt het gigantisch tegen, soms valt het reuze mee. Een echte leidraad heb ik niet bij het kiezen, tenzij misschien qua prijs. Ik hou het meestal onder de 10 euro, wat voor "gevorderde" wijndrinkers een erg beperkt budget is. En meestal is het rood. Maar voor de rest is het volledig in den blinde. Anything goes!
Ondertussen ben ik er wel aan uit dat ik het liefst voor Europese wijnen ga. Zuid-Afrikaanse, Australische of Nieuw-Zeelandse wijn heeft me nog maar weinig weten te bekoren. Te fruitig, te fluweel en vaak koppijn achterna. Van de Europese wijnen kies ik het liefst voor Franse of Italiaanse wijnen. Ik ken een paar namen: Barolo ("Il Rei De Vini!"), Pomerol, Margaux.. maar vraag me niet op de wijnkaart in een restaurant een goede middenklasser uit te kiezen.
Ooit doe ik nog eens een wijncursus - proeven, opschrijven en met veel adjectieven goochelen. Maar voorlopig hou ik het graag bij mijn verrassingen uit de supermarkt.
(Vandaag ontkurkt: Les Cinq Pattes, een Bordeaux wijn van 2002. Rond de zes euro, gekocht in Delhaize, heel zacht van smaak.)
Toen we laatst aan de kassa in de supermarkt stonden, kon ik het niet laten om een van die zakjes snoep die daar zo gewillig uitgestald staan, mee te grissen. Het bracht me meteen terug naar de tijd toen we elke dag van de lagere school te voet naar huis gingen en wel drie snoepwinkels moesten passeren. Met twee stukken vijf frank jeukend in de broekzak konden we wel één, maar zeker geen drie snoepwinkels weerstaan.
Eenmaal de snoepwinkel binnen, stonden we voor een verscheurende keuze. 10 tot 20 verschillende soorten keken ons smekend aan. Wat zouden we vandaag proberen?
Een vaste getrouwe, herinner ik mij, waren de toverbollen (verpakt in pakjes van twee): voor onze kleine monden gigantische kauwgumballen die steeds weer van kleur veranderden naarmate je erop zoog. Als je de pech had dat er één vastzat gekneld tussen je kaak en tanden, dan kon je niets anders dan wachten tot het hele ding voldoende gesmolten was. Een pakje toverbollen kostte 5 frank. Daarmee was dus al de helft van ons budget er aan. Maar toen had je ook nog die tientallen snoepjes van een halve frank: de cola'tjes op top, gevolgd door zure beertjes, zoete hosties en gewone zuurtjes. Vampiertanden kostten 2 frank.
Maar waar ik verzot op was, waren de rode veters, zwarte drop en de zuurtapijtjes. Rode veters (in mijn pakje in de supermarkt werd het plots 'fruitkabels' genoemd, waarschijnlijk de slechts gekozen benaming voor snoep ooit) zijn nog steeds gekend onder snoepliefhebbers. Maar ik herinner me nog heel goed de opkomst van zuurtapijtjes. In de beginperiode had je ze enkel in een rode versie, maar dan plots stonden er op een dag 3 verschillende soorten in de winkel: onze keuze werd nu nog vermoeilijkt door een bruin zuurtapijtje in cola-smaak en een groen in appel-smaak, naast het gekende rode zuurtapijtje. Voor wie het zich niet kan voorstellen: een zuurtapijtje ziet eruit als een lange papardelle, een langgerekt stuk snoep van 2 op 15cm. Aah, those were the days! Het schiet me terug te binnen: zuurbollen! En niet te vergeten: Napoleons! Rettetten! Zo noemden we tenminste de Red Head koffiesnoepjes.
Ik begin terug goesting te krijgen om één van mijn oude snoepwinkels binnen te stappen.. als ze nog bestaan tenminste.
Afgelopen weekend aten we verrukkelijke zeetongetjes. Gewoon gebakken in wat boter, met wat citroen en peterselie. We zaten helemaal vol, maar kregen bij het dessert een telefoontje: of we niet met de hele bende naar de Portugees mee wilden gaan. Wel: daar konden we niet neen tegen zeggen.
Dé Portugees in Elsene is namelijk uniek. Op de hoek van de Van Aa straat, heet het 'Vieil Ixelles', maar vraag gewoon naar de Portugees, iedereen kent hem.
Aan het hoofd staat Orlando Rodrigues en het restaurant lijkt zo weggeplukt uit Portugal. Sinds het ergens in een of ander boekje heeft gestaan, heeft hij zijn zaak ietwat opgesmukt. De potten mayonaise en béarnaise zijn van tafel gehaald, de wijn komt nu uit flessen i.p.v. bidons, maar de authentieke sfeer is er zeker gebleven.
Hier eet je verrukkelijke Portugese gerechten. Kies voor vis, dat is hun specialiteit. Ze hebben heerlijke stoofschotels en de porties zijn gigantisch. En vooral: ne t'énnerve pas: als je wat teveel achter de chef zit, wordt hij ambetant.
Vieil Ixelles, Van Aa straat 36, 1050 Elsene (gesloten op woensdag). Meer info ook op resto.be
Château Jalousie Beaulieu. Bordeaux Supérieur uit 2002 (Delhaize, circa 6 euro): ik was aangenaam verrast door de zachte smaak.
"Beautifully structured Bordeaux Supérieur - perfectly mellowed and ready to drink" (Sunday Times Wine Club).
Zalig! Mij komt de geur van barbecue al tegemoet. Het is tijd voor pastasalades, frisse drankjes, cocktails en allerlei andere lekkere dingen...
Maar misschien ook de lente-schoonmaak: van zodra ik wat tijd heb komen er een aantal nieuwe dingen bij op La Cucina. Hou het dus in de gaten!
Het begon met een paar brave kippen. Toen kwam er plots een haan bij. De haan kon zich niet anders dan als een haan gedragen en niet veel later waren er negen kleine haantjes bij. De haantjes werden groter.. en konden zich ook niet anders dan als haan gedragen. Met als resultaat een ware slachting onder de kippen (die in aantal veel minder waren): Dutroux in het kwadraat, Fourniret zou er bleek van uitslaan. Er moest dus ingegrepen worden.Een knoop moest worden doorgehakt.
Dat was niet meer of niet minder de opdracht waar een goede vriend van ons voor stond. Van het hart zou moeten een steen gemaakt worden. De 9 hanen moesten eraan geloven.
En dus waren we vandaag, bij een toevallig bezoekje, getuige van operatie 'haan'. Met drie waren ze , gekleed in witte overalls. Toen er eentje de deur kwam open doen voor ons, waren bril en witte overall reeds met bloedspetters bevlekt.
Nu, een kleine noot dient er aan toegevoegd te worden. Dit alles gebeurde in een kunstenaarsmilieu. Gewapend met camera en fototoestel zagen onze drie kunstenaars-slachters met enige beroepsmisvorming dat er mogelijkheden zat waren met zo een rituele slachting. De koppen van de negen haantjes werden niet meteen in de vuilnisbak gegooid, maar keurig verzameld op een groot wit papier. Het moet toegegeven worden: een intenser kunstwerk dan dit heb ik in tijden niet meer gezien.
Zelf werden we ook tijdelijk ingeschakeld als warm water-aandragers. Om kippen te pluimen heb je immers veel kokend water nodig en wij werden meteen benoemd tot de twee verantwoordelijken voor het kokend water.
Ondertussen kwam vriendin-lief van de eigenaar van de kippen aan met stokbrood en kipsla - voor de harde werkers. De kipsla was niet meteen een succes.
Maar ondertussen zitten we wel met 15 kilo kip opgescheept. Keurig gepluimd, klaar om in allerlei gerechten op een heus kipfestijn verwerkt te worden.
Bij mij zal het even wel een tijd duren vooraleer ik weer kip eet. Vandaar dat we het vanavond onder familie hielden bij een gezellige vissersstoofpot.
p.s. 'lopen als een kieken zonder kop' bestaat echt.
Onlangs las ik deze vraag op het kookforum van La Cucina:
"Hallo, ik ben An, studente Productdesign aan de Media en Design Academy te Genk. Eén van mijn volgende opdrachten is het redesignen van een dunschiller (voor het schillen van aardappelen, komkommers, wortelen...) met als doel hem meer ergonomisch te maken. Door bevraging aan gebruikers moet ik de functionele vereisten en tekortkomingen achterhalen. Alle reacties zijn welkom."
Oproep aan alle leden van La Cucina: stuur uw tips door! Benieuwd wat daaruit gaat komen.
Ik moet ondertussen bekennen dat ik een dunschiller-fanaat ben. Vraag me niet om met een gewoon aardappelmesje aardappels te schillen, want er schiet niets meer over van de aardappels dan.
Ik zit er wel mee verveeld dat de mesjes van mijn dunschiller vaak verstopt geraken terwijl ik aan het schillen ben. Vandaar: zo een handig duwertje ('t is moeilijk om uit te leggen) zoals je bij scheermesjes hebt, zou ik wel ongeloofelijk handig vinden. Dus An, als je daarmee iets bent, dan wil ik het wel grafisch verder uitleggen.
Ik was van plan om een stukje te schrijven over Belgian chocolate, een smaak van Haägen Dazs die me wel kan bekoren ('t is te zeggen: ik trek hier om de vijf minuten de diepvries open voor nog een hap) en botste op dit:
"A Belgian firm selling chocolate might be annoyed by the fact that the average consumer cannot discern Belgian Chocolate from Chocolate from other member states just by the label. The worry is that if the consumer cannot easily find the Belgian chocolates he or she will buy chocolates from anywhere. The Belgian Chocolatier might concede to have ?Made in the EU? printed in the small letters at the bottom of the box, but emphasise the origin of their wares by having ?Belgian Chocolate? emblazoned on the package.
In the United Kingdom, one can buy Haagen-Dazs? Belgian Chocolate Ice Cream, which contains chocolate from Belgium but is British ice cream. Haagen-Dazs? use of the adjective Belgian for their truffles may not be as accurate as a Belgian manufacturer would like, however the onus is on the Belgian firm to distinguish their product as being entirely Belgian. Whereas the discerning consumer might notice that Haagen-Dazs? Ice Cream is only 13% Belgian in content and made in the UK, the potential directive would require the Belgian Ice Cream maker to advertise their product as ?Belgian Chocolate Ice Cream, manufactured in Belgium, made in the EU.? The hope is that this draws customers away from the ?Chocolate Ice Cream, made in the EU? which could not have any connection with Belgium whatsoever."
Wel, euh: of er al dan niet Belgische chocolade in Belgian chocolate van Haägen Dazs zit, weet ik niet. Maar ik vind het lekker. En ook schandalig duur.