Van alle eetgelegenheden die we tijdens onze reis in China aandeden, vond ik de wegrestaurants ongetwijfeld het meest intrigerend. Telkens we met de openbare bus, op weg naar een nieuwe bestemming, stopten aan een van die groezelige tenten langs de weg, stond ik altijd te kijken van de professionaliteit en snelheid waarmee het keukenpersoneel de passagiers van soms drie of vier bussen tegelijk in een mum van tijd bediende. Omdat ons mondje Chinees te beperkt was om uit te leggen wat we wilden eten, trokken we vaak de keuken in om met gebaren aan te wijzen wat we op ons bord wilden hebben. Dat was natuurlijk dubbel plezier, want zo kreeg je een kijkje in het kloppend hart van zo een wegrestaurant. Het keukenpersoneel leek er altijd op een hierarchische manier ingedeeld te zijn. Gewoonlijk was er een iemand die orders van de obers schreeuwend doorgaf aan het keukenpersoneel. Iemand anders zorgde vervolgens voor het verzamelen van alle ingredienten voor dat ene gerecht. Dat bord ging rechtstreeks naar de persoon achter de hakblok. Met een verbazingwekkende snelheid hakte die groenten en vlees in reepjes, blokjes of schijfjes, presenteerde weer alles mooi op een bord en stuurde het door richting de man achter de wok. Nu, wij hebben geleerd dat je moet wokken onder een hoog vuur, maar als je Chinezen achter een wok bezig ziet, lijkt het alsof de hele keuken in brand staat. Hoe de man achter de wok de gigantische vlam met zijn kookkunsten bedwingt, is een machtig schouwspel. Een na een vliegen de groenten en het vlees in de wok. Er wordt gegoocheld met flesjes saus en kruiden. Alles wordt geroerd, in de lucht geschud en tenslotte wordt het gerecht op een bord geschikt. Gemiddeld duur van dit alles: 60 seconden. En zo gaat het als maar door: schreeuw - hak - wok - bord - schreeuw - hak - wok - bord. Een waar genoegen om het te kunnen aanschouwen. De Chinezen hebben trouwens een woord om de atmosfeer in een restaurant te beschrijven: 'rènào', vrij vertaald 'gezellig druk'. Chinezen vinden het pas echt gezellig in een restaurant als er veel lawaai is, als er langs alle kanten geslurp klinkt en als er naar hartelust boeren worden gelaten. Het Westers idee van een restaurant waar iedereen stil praat en zo gemanierd mogelijk probeert te eten, vinden zij dan weer het toppunt van ongezelligheid. Ik merkte vaak dat dat ook in andere landen in Azië geldt. Terwijl wij vooral letten op het kader (de netheid, gezellig interieur), gaan zij af op het lawaai. Rènào dus, maar vraag me niet om het uit te spreken.