Ik heb sinds kort een kat die de gewoonte heeft om, telkens ik mijn laptop uithaal, breeduit op het keyboard te gaan liggen en aan het scherm te beginnen likken. En nu opnieuw weer, terwijl ik al die dingens des levens heb te verkondigen! [ze heeft ondertussen de krant ontdekt en is die nu vakkundig aan het verscheuren]

Bon, vandaag ging ik een boompje opzetten over "het verschil". Kort en krachtig: hoe vaak stellen we ons niet tevreden met iets middelmatig, terwijl we eigenlijk weten dat het veel beter kan? Neem nu het broodje. Wie gaat er 's middags niet snel een broodje halen bij één of andere snackbar? Meestal ga ik naar de Panos. Die broodjes zijn niet slecht, maar eigenlijk zou het toch allemaal pakken beter kunnen. Er was een tijd dat je bij Panos nog zelf een broodje kon samenstellen. Nu word je al bekeken met een scheef oog als je afwijkt van de samenstellingen die ze zelf voorstellen. Als je dan eens de moeite neemt in Brussel om aan te schuiven bij de Suisse of bij Viva 'm Boma voor een broodje, dan word je automatisch weer herinnerd aan "het verschil". Ik bedoel: een broodje waar ze niet een paar blaadjes diepvries sla, een stukje mottige tomaat en van die industrieel aangemaakt worst-ei tussenproppen. Nee: ik bedoel een broodje waar de dame des huizes een tomaat pakt, die in schijfjes begint te snijden, snel een ei pelt en ondertussen haar vinaigrette aanmaakt. Een zaak waar je zonder schroom kan vragen naar eender welke combinatie als beleg. En of ze nog wat peper en zout op de tomaat kunnen doen. En of je een boterham met rozijnen en noten kan krijgen om je brie tussen te beleggen.

Laatst had ik hetzelfde met een pitta. Sindskort is er in Brussel een pitta-keten ("Sultan pitta" of zo heten ze) bezig met een redelijk drastische expansie. Je vindt de Sultan bijna op elke hoek van de straat nu in het centrum van Brussel. Wel: al van 20 meter ver ruik je de vettigheid en ongezondheid van die troep. En intimi weten dat ik serieus wat "troep" kan verzetten. Maar een pitta van Sultan pitta: ik mag er niet aan denken. Compleet het tegenovergestelde had ik toen ik enkele dagen geleden laat op de avond besloot om de pitta's uit te proberen van een Libanees restaurant/snackbar vlakbij mij thuis. Wat een verschil! Het begon met het broodje (of de dürüm - ik weet niet goed hoe ze het noemen). Dat was huisgemaakt en werd op steenkool opgewarmd. Of ik er een sesamsausje bij wou? Verse houmous? Allemaal vragen terwijl de man verwoed verse koriander en platte peterselie aan het fijnhakken was. Ondertussen werden mijn lamsgehakt-spiesjes op de barbecue geroosterd. Nee, ik stelde mij tevreden met wat harissa en had een fijnproeversmaal. Het.. verschil!

O ja, voor de fans: bij Faraya hebben ze ook pitta's met lamstongetjes of kippehersentjes. Maar dat was me misschien toch wel een te groot verschil.