Toen we laatst aan de kassa in de supermarkt stonden, kon ik het niet laten om een van die zakjes snoep die daar zo gewillig uitgestald staan, mee te grissen. Het bracht me meteen terug naar de tijd toen we elke dag van de lagere school te voet naar huis gingen en wel drie snoepwinkels moesten passeren. Met twee stukken vijf frank jeukend in de broekzak konden we wel één, maar zeker geen drie snoepwinkels weerstaan.

Eenmaal de snoepwinkel binnen, stonden we voor een verscheurende keuze. 10 tot 20 verschillende soorten keken ons smekend aan. Wat zouden we vandaag proberen?

Een vaste getrouwe, herinner ik mij, waren de toverbollen (verpakt in pakjes van twee): voor onze kleine monden gigantische kauwgumballen die steeds weer van kleur veranderden naarmate je erop zoog. Als je de pech had dat er één vastzat gekneld tussen je kaak en tanden, dan kon je niets anders dan wachten tot het hele ding voldoende gesmolten was. Een pakje toverbollen kostte 5 frank. Daarmee was dus al de helft van ons budget er aan. Maar toen had je ook nog die tientallen snoepjes van een halve frank: de cola'tjes op top, gevolgd door zure beertjes, zoete hosties en gewone zuurtjes. Vampiertanden kostten 2 frank.

Maar waar ik verzot op was, waren de rode veters, zwarte drop en de zuurtapijtjes. Rode veters (in mijn pakje in de supermarkt werd het plots 'fruitkabels' genoemd, waarschijnlijk de slechts gekozen benaming voor snoep ooit) zijn nog steeds gekend onder snoepliefhebbers. Maar ik herinner me nog heel goed de opkomst van zuurtapijtjes. In de beginperiode had je ze enkel in een rode versie, maar dan plots stonden er op een dag 3 verschillende soorten in de winkel: onze keuze werd nu nog vermoeilijkt door een bruin zuurtapijtje in cola-smaak en een groen in appel-smaak, naast het gekende rode zuurtapijtje. Voor wie het zich niet kan voorstellen: een zuurtapijtje ziet eruit als een lange papardelle, een langgerekt stuk snoep van 2 op 15cm. Aah, those were the days! Het schiet me terug te binnen: zuurbollen! En niet te vergeten: Napoleons! Rettetten! Zo noemden we tenminste de Red Head koffiesnoepjes.

Ik begin terug goesting te krijgen om één van mijn oude snoepwinkels binnen te stappen.. als ze nog bestaan tenminste.