Elke keer opnieuw sta ik weer verbaasd van de spitsvondigheid van Manon, een goede vriendin van ons uit Frankrijk. Terwijl de meeste mensen urenlange culinaire voorbereidingen treffen, tovert zij in een handomdraai en met een minimum aan ingrediënten de meest onwaarschijnlijke gerechten op tafel. Het meest onder de indruk ben ik van haar gebak, iets waar ik zelf helaas al te vaak mee klungel.

Een typisch tafereel ten huize Manon situeert zich ergens rond halftwee ‘s nachts, wanneer we inmiddels aan een derde rondje tarot zitten en hier en daar genodigden opnieuw « un petit creux » voelen. Manon, die het tarot-spel als Française uiterst serieus neemt en ons op de vingers tikt als we ook maar eventjes onze aandacht verliezen bij dit hopeloos ingewikkeld kaartspel (hhhm…), springt dan recht en stelt de onwaarschijnlijke vraag of iemand zin heeft in chocoladetaart. Waarna we haar met ongeloof aanstarend de keuken zien induiken, terloops aan iemand vragend of die niet, naast een fles wijn, een paar eieren wil gaan halen bij de nachtwinkel om de hoek.

Een snelle opeenvolging van handelingen, alsof het allemaal kinderspel is, en twee tellen later, maar intussen wel al met een persoonlijke spelscore ver beneden alle peil, staat daar plots een dampende chocoladetaart om ons te troosten. Zo is Manon. En zo is het misschien net daarom dat ik nog altijd graag tarot speel.

Het recept van haar chocoladetaart heb ik nog niet kunnen te ontfutselen, maar laatst was ik er wel als de kippen bij om het recept van haar terloops gemaakte koekjes neer te krabbelen. Eigenlijk deden we het samen, nadat de eerste portie met wat los in elkaar geflanste ingrediënten zo lekker was dat iedereen zin had in een tweede lading. We deden ons best om het recept zo goed als mogelijk te reconstrueren en op papier bij te houden, maar jammer genoeg smaakten ze niet zo hemels lekker als de eerste keer. Maar toch: het proberen waard!