Afgelopen lente waren we voor een zalige vijf weken in Australië. Op roadtrip, de hele kust af, van Sydney tot in Cairns. Een goed excuus om zo ver te reizen was dat we daar naar een trouwfeest moesten, en dan is een weekend op en af nicht so ökonomisch, dus vandaar dat we er dan maar meteen een paar daagjes ,) aan toegevoegd hebben. Toeval wil dat het trouwfeest in de Hunter Valley plaats vond, een plek die samen met de Barossa Valley zowat de meest bekende wijnstreek van Australië is - leuk!

Nog leuker was dat het koppel in spé de dag voor de trouw voor de over sea gasten ook een wine tour hadden voorzien. Sindsdien weet ik dat een (spreek 't fonetisch uit) "kep soof" daar kort is voor een cabernet sauvignon en dat helaas pindakaas Australische rode wijn niet zo mijn ding is. Telkens daar een lokale wijnboer zijn beste rode wijn bovenhaalde en vakkundig uitlegde op welke smaken we allemaal moesten letten, deed ik mijn best om de drie regels die we in het begin van de wine tour hadden meegekregen (glas opheffen en even laten ronddraaien - het boeket opsnuiven met de neus - een korte slok en even laten rondgaan in de mond) toe te passen en dan was 't telkens: zucht. Een explosie aan felle fruitsmaken, jong, wild, vol, maar kort. Het gevoel van overdondering, waw, wat een wijn, maar dan is ie plots weer weg en blijft er zo een nasmaak van zoet druivesap. Een tweede slok is ok, maar tegen dan had ik 't gevoel dat mijn smaakpapillen al helemaal murw waren geslaan door sterke smaak. Nee, ik had 't er niet zo op.

Maar... dan was er ook nog de witte wijn en die vond ik wel goed! Probeer naast de obligate Chardonnay zeker eens een Verdelho of een Australische sauv' blanc. Lang niet slecht, lang niet slecht. En dat brengt mij eigenlijk tot wijn met schroefdop, want daar hebben we 't uiteraard ook over gehad bij die Australische wijnboeren. In onze Europese contreien maken we voor wijn met schroefdop al gauw de connotatie met goedkope hoofdpijn-wijn. In Australië zijn ze zich daar maar al te goed van bewust, maar (zo argumenteren zij) ten eerste is kurk al moeilijk verkrijgbaar in Australië en ten tweede lopen ze er het risico dat hun wijn er slecht van wordt, omdat een kurk al sneller problemen kan geven dan een schroefdop. En als ze dan al die moeite doen om hun wijn helemaal tot in Europa te krijgen, dan hebben ze daar liever geen risico op een mogelijke kurksmaak. Vandaar dus dat bijna al die Australische flessen met schroefdop zijn. En geloof me, als je een paar van die goede witte wijnen ginds hebt geproefd, dan gaat ons Europees vooroordeel over schroefdoppen al snel voor de bijl.

Om een lang verhaal kort te maken: ik kijk dus sinds enig tijd in de supermarkt speciaal uit naar wijn mét schroefdop. En vandaag werd dat in de Carrefour deze Chileense Sauvignon Blanc, die, mits goedgekoeld, op deze warmste dag van 't jaar een aangename compagnon is bij 't schrijven van dit stukje!